Nie bój się za rękę mocno trzymam Cię i wiem #1

WŁĄCZ: Ira - Za siebie

Życie? Czym jest to życie? Życie to gra. Gra, która ty kierujesz. Gra w której wydeptujesz swoje ścieżki. Gra w której stajesz się kim chcesz. Gra w której  ktoś steruje przeszkodami na Twojej drodze, a Ty musisz wybrać taktykę. Gra, która kiedyś się skończy.

                Samolot wylądował na Warszawskim Okęciu , a was czekało zetknięcie z chmarą fotoreporterów i fanów którzy przyszli pocieszać po porażce. Błyski fleszy i przekrzykujący się nastolatki to zdecydowanie nie Twoja bajka, chciałeś jak najszybciej stamtąd zniknąć. Z uprzejmości musiałeś podpisać kilka świstków papieru czy wymusić uśmiech do zdjęcia. Lubisz to ale teraz najzwyczajniej nie miałeś na to ochot. Wszyscy pobieżnie udzielali wywiadów rozmawiali bo marzyli tylko o zobaczeniu swoich rodzin. To Cię bolało. Ten moment kiedy oni witają się z żonami, dziećmi, dziewczynami, a Ty jak piąte koło u wozu idziesz za Miśkiem obściskującym ciężarną Judytę. Fakt kobiet wokół Ciebie było mnóstwo ale każda z nich postrzegała Cię przez pryzmat kariery i ilości zer na koncie, a tego nienawidziłeś. Nienawidziłeś materialistek. W aucie wyobrażałeś sobie jak to będzie kiedy za Tobą na lotnisku będzie czekać ta jedyna z pociechą na rękach, która z daleka szukać będzie Twojej sylwetki. Rozmarzyłeś się. Nie słuchałeś ćwierkania Kubiaków, ani nie zważałeś na złowrogie spojrzenia Leny. Ta dziewczyna działa Ci na nerwy. Była cholernie bezczelna i upierdliwa. Potrafiła Ci dogryźć na każdym kroku wyzywając od zadufanych bufonów. To chyba ona przejęła wszelkie złe cechy których brakowało Kubiemu. Oczywiście oprócz nadmiernej opiekuńczości i porywczości.

- Młoda możesz zamknąć ten swój koślawy pysk – wycedziłeś niewiadomo dlaczego. Może dlatego, że obwiniałeś się o przegrane mecze? O słabą formę w tym sezonie. Chyba. Ale wszystkie emocje kłębiłeś w sobie. Tylko, że na dłuższą metę to nie zdrowe i w każdym momencie mogłeś wybuchnąć i to Kubiakównie się oberwało – Nikt Cię cholera jasna nie słucha a ty kłapiesz o tym przeklętym ślubie jak nakręcona. Nikogo nie obchodzą Twoje rozterki czy wybrać seledynowe czy morskie serwetki – może byłeś zazdrosny? O to, że nawet ona kogoś ma i za chwile stanie na ślubnym kobiercu? A może o coś innego? Od razu odgoniłeś od siebie tę myśl.

- Ciebie, Bartman nikt nie pyta o zdanie. Jak chcesz możesz wracać piechotą – warknęła na Ciebie pozdrawiając środkowym palcem – Twoje wewnętrzne żale i pretensje do samego siebie wyładowuj na którejś z Twoich panienek do pukania a nie mnie – uraziła Twoje męskie ego. Tego było za wiele – Prawda w oczy kole, czyż nie?

- Zatrzymaj samochód – wybuchłeś – Zatrzymaj to pieprzone auto – stanęła na poboczu i z triumfalnym uśmieszkiem pozwoliła Ci opuścić pojazd. Trzasnąłeś drzwiami potocznie mówiąc jak drzwiami od stodoły, że szyby zadrżały i z torbą na ramieniu ruszyłeś przed siebie kopiąc co po chwila przypadkowy kamień.

W ciszy znów włączyłaś się do ruchu, a chwilę później całą trójką wysiadaliście z samochodu pod blokiem. Wziąwszy zakupy i bagaże brata weszliście na górę.

- Mogłabyś być czasem trochę milsza? – zapytał Michał.

- Dla niego? – prychnęłaś.

- Wiem, że go nie lubisz - Judyta wiedziała jaki jest jej braciszek i nie dziwiły jej, Jego humorki, a już na pewno nie chciała się wtrącać w Twoje relacje z Michałem.

- I vice versa – przerwałaś mu.

- ale trochę uprzejmości nie zaszkodzi, prawda? – kontynuował puszczając Twoje słowa mimo uszu – szczególnie teraz. Przejebaliśmy i to bardzo przejebaliśmy więc każdy jest podenerwowany.

- Ale Bartman ma gorsze humorki niż kobieta w ciąży. Bez urazy Judka – machnęła ręką w geście zrozumienia.

- Lena nie przesadzaj wiesz jak on zawsze przeżywa porażki.

- Może czas dorosnąć?

- Lena!  - krzyknął na Ciebie. Rozumiałaś, że bronił przyjaciela ale wiedziałaś że bartmanowe widzi-misie jemu też działają na nerwy, a do waszych sprzeczek powinien przywyknąć. Tylko, że to Tobie Misiek zawsze suszył głowę. Judyta nigdy nie robiła Zbyszkowi z tego powodu problemów.

- Cholera jasna daj mi już spokój – wyszłaś z mieszkania chwytając torbę i kurtkę. Na twoje. Wasze nieszczęście wychodząc z mieszkania przy sąsiednich drzwiach natknęłaś się na tego, przez którego byłaś zmuszona opuścić swoje lokum. Szukał w torbie kluczy od mieszkanie. A żeby je zgubił. Przeszło Ci przez myśl ale wolałaś by jednak je znalazł. Przynajmniej siedział by w swoich czterech ścianach, a nie zamęczał was.

- Bufon.

- Zołza – wymieniliście między sobą kiedy przemknęłaś obok. Będąc na parterze usłyszałaś z góry przekręcanie klucza w drzwiach i charakterystyczne dla niego trzaśnięcie co oznaczało że dostał się do mieszkanie i nie zawita dziś pod trzynastką. Odetchnęłaś z ulgą ale ani śniło Ci się wracać tam teraz. Na zewnątrz było zimno i pochmurno. Zanosiło się na deszcz a nawet coś gorszego. Nogi zaprowadziły Cię do ulubionej kawiarni gdzie zamówiłaś gorącą czekoladę i kawałek krówki. 

                Zamyśliłaś się i nie zauważyłaś kiedy zrobiła się ta godzina. Zapłaciłaś i zapinając jeszcze portfel udałaś się do wyjścia co niestety skończyło się zderzeniem z kimś i upadkiem na tylnią część ciała.

- Uważaj jak chodzisz – sprawca wypadku szubko pomógł Ci zbierać zawartość portfela. Chciałaś zobaczyć kim jest, ale przeszkadzał Ci naciągnięty na głowę kaptur.

- Przepraszam, nie zauważyłem Cię – głos miał trochę zachrypnięty ale wydawało Ci się, że coś podobnego już słyszałaś. Sięgając po ostatnią leżącą na ziemi wizytówkę wasze dłonie zetknęły się a Twoje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Nieznajomy i Ty spojrzeliście sobie w oczy i te które właśnie ujrzałaś doprowadziły Cię do wściekłości ale i ulgi – Lena – aż podskoczyłaś.

- Bartman – uderzyłaś się z otwartej dłoni w czoło – no tak kto może być tak nie uważny jak nie Ty – burknęłaś wstając. Nie sięgałaś po jego wyciągniętą dłoń.

- To ty chodzisz i nie patrzysz przed siebie – odpowiedział wymijając Cię.

- Pieprzony idiota – zaklęłaś pod nosem i opuściłaś lokal.

                Na zewnątrz lało. Nakryłaś głowę kapturem i udałaś się do mieszkania. Nie spieszyłaś się bo oczywistym było, że czekają Cie wyrzuty ze strony brata o zniknięcie. Liczyłaś, że Judyta go trochę okiełzna i pohamuje ale Kubiak był jaki był. Cała przemoczona  stałaś pod drzwiami waszego mieszkania. Nacisnęłaś klamkę i weszłaś do środka. Słysząc to w korytarzu zjawił się Misiek.

- Gdzie się szlajałaś? – zapytał z miną złego taty.

- Byłam – zatrzymałaś się na chwilę – hmmm. Odpocząć od twoich wyrzutów.

- To żadne wyrzuty tylko prawda. Powinnaś panować czasem nad swoim zachowaniem.

- Dobra daruj sobie to sprowadzanie mnie na tę dobrą stronę, bo jakbyś nie wiedział moje zachowanie jest adekwatne do postępowania wobec mnie – minęłaś go – a teraz daj mi się wykąpać.

                Gorący prysznic zdziałał swoje. Byłaś rozluźniona, spokojna, zrelaksowana a przede wszystkim ogrzana, bo przez ten deszcz dygotałaś z zimna. Odziałaś się koszulką treningową brata i wskoczyłaś do swojego łóżka. Miałaś ochotę tylko na sen ale gdybyś wiedziała kto nawiedzi Cię w snach wolałabyś nie zasypiać. Albo i nie.

                Słońce, kwiaty i to uczucie, że jesteś w odpowiednim miejscu. Właśnie tak powinnaś spędzać czas. Czujesz się bezpiecznie. Jego ramiona były ukojeniem, miejscem rozluźnienia. Szczęście jakie towarzyszyło Ci w tych chwilach było nie do opisania. Bawił się Twoimi włosami. Jego delikatne palce muskają Twój obojczyk. Czujesz się spełniona. Odwracasz się by musnąć jego usta i widzisz te zielone oczy które ilustrują każdy cal Twojej twarzy. Powoli zbliżacie się do siebie i wpijacie w swoje usta. Pocałunek początkowo delikatny przeradza się w coś zachłannego i nieopisanego. Bartmanowych ust chciałabyś smakować w nieskończoność.

                Ze szklanką w dłoniach stoisz oparta o barierkę balkonu i przyglądasz się księżycowi który jest w pełni. Analizujesz to co Ci się śniło. Zastanawiasz się dlaczego od kilku nocy dręczy Cię ten sen. Jakże piękny ale i męczący. Podobno sny są naszymi nieświadomymi pragnieniami ale to nim nie było. Nie wiedziałaś, że na sąsiednim balkonie ON przeżywał to samo. Jego dręczył ten sam sen. W Jego głowie rodziły się takie same przemyślenia. Takie same rozterki dotyczące wyimaginowanych wydarzeń.

**

Lubię ich, cholernie ich lubię. Wy też ich polubicie. Z każdym rozdziałem coraz bardziej.
Takie stare a dobre są dla mnie inspiracją, podsyłajcie.