Więc jak mam spać, kiedy wiem, że nie zaśniesz #2

WŁĄCZ: Ira - Szczęście

                Poranki są takie przyjemne. Lubisz wstawać skoro świt i patrzeć jak Rzeszów budzi się do życia. Masz ciszę, spokój, a przede wszystkimi czas na przemyślenia. Choć czy to plus? Zadręczałaś się wszystkim. Ostatnią sytuacją w kawiarni, snem. Szczególnie tym, że Ci się to podobało. Może to wszystko przedślubne nerwy? Pewnie każda panna młoda tak ma. W końcu ślub za dwa miesiące,  a ty nadal jesteś bez sukienki.

- Dzień dobry – wyrwało Cię z zamyśleń, a raczej przestraszyło. Sprawcą tego okazał się nie kto inny jak ukochany sąsiad pan Bartman.

- Musisz psuć taki piękny poranek? – burknęłaś - pindzia już się wymknęła? – nawet nie spojrzałaś w Jego stronę.

- Mi też Twoja obecność nie sprawia przyjemności – Warknął.

- Więc po prostu się nie odzywaj, Jasne! – bardziej rozkazałaś niż zaproponowałaś. Nadal wpatrywałaś się w ludzi pędzących na autobus, pociąg byleby zdążyć do pracy.  Matki, które spieszyły się oddać dzieci do opiekunek czy na przedszkolne dyżury. Ludzie żyli w biegu, a Ty się zatrzymałaś czując na sobie uciążliwy wzrok Bartmana. Spojrzała w jego stronę i nagle z mieszkania wyłoniła się długonoga blondynka w Jego pomarańczowej koszuli. Położyła mu głowę na ramieniu i sprzedała soczystego całusa w policzek – na nic lepszego Cię nie stać? – prychnęłaś i wróciłaś do swojego pokoju. Może i Twoje zachowanie względem bruneta nie było odpowiednie ale drażnił Cię sposób w jaki traktował kobiety. Na palcach jednej ręki policzysz te z którymi tkwił w związku dłuższym niż kilka tygodni.

                Leżałaś z laptopem na kolanach przeglądając najróżniejsze portale kiedy rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę – spojrzałaś na nie i nie wierzyłaś w to co widzisz. Stał w nich Mateusz z wielkim bukietem róż – Co Ty tu robisz? – nie spodziewałaś się Jego obecności tutaj.

                Mateusz to spełnienie Twoich  marzeń. Wysoki szatyn o charakterystycznych rysach twarzy. Był zabawny, rozrywkowy równie szalony co Ty.  Nie jedna kobieta Ci go zazdrościła.

- Stęskniłem się za Tobę – rzuciłaś mu się na szyję – Po za tym moja księżniczka ma jutro urodziny – wpił się w Twoje usta. Tak dawno ich nie smakowałaś. Tęskniłaś za nim, tak cholernie tęskniłaś.

                Spędziliście dzień w swoim towarzystwie. Po prostu cieszyłaś obecnością Mateusza leżąc w Jego ramionach. W ramionach, które sprawiały, że czułaś bezpiecznie. Reszta świata mogłaby nie istnieć. Dla was nie istniała. Jankowiak pokazał Ci kilka ofert mieszkań w Anglii, bo tam chciał zamieszkać po ślubie, a nawet już przed. Jednak wolałaś zostać przy Judycie do porodu i jakiś czas po, żeby pomóc jej przy dziecku. Niestety wszystko co piękne kiedyś się kończy. O 23 miał samolot powrotny do Londynu i musieliście się pożegnać.

- Może odwiozę Cię na lotnisko? – zaproponowałaś odprowadzając go do drzwi.

- Nie chcę żebyś jeździła po nocy – pocałował Cię w czubek głowy – O cześć Zbyszek – to wkurzało Cię najbardziej. Twój narzeczony, był w aż za dobrych relacjach z Bartmanem.

- Cześć, nawet nie wiedziałem, że tutaj jesteś – przywitali się.

- Wpadłem na chwilę do Leny – oboje przerzucili swoje spojrzenia na Ciebie, a ty miałaś ochotę zabić zielonookiego O dziwo od Zibiego nie biła taka złość jak zazwyczaj było w nich coś innego, coś czego jeszcze u niego nie dostrzegłaś- Lena! - Jemu też zdarzało próbować utemperować wasze docinki i nawet czasem się udawało – Już muszę lecieć, bo nie zdążę na samolot – pożegnał się z resztą i odprowadziłaś go do taksówki. Wasze rozstanie na kolejne tygodnie było ciężkie ale ważne, że później będziecie mogli być razem cały czas.

- Spójrz jaka śliczna – podeszłaś do kolejnej sukni ślubnej.

- Mówiłaś to o dwudziestu innych – wzdychała Judyta gładząc swój ciążowy brzuch.

- Bo one wszystkie są przepiękne – okręciłaś się wokół własnej osi, a przyjaciółka, zmęczona już dzisiejszym chodzeniem po salonach mody ślubnej, zajęła jedną ze skórzanych sof – Mój mały Kubiak  daje popalić? – usiadłaś obok niej i położyłaś dłoń na brzuszku.

- I to jak –  wypuściła z siebie powietrze – wyjmijcie go już ze mnie – zaśmiała się kierując dwa palce wskazujące na brzuch.

- To już na dniach. Chodźmy do domu, bo Kubi mnie zabije, że Cię tak wymęczyłam.

- A nie przymierzasz tej sukienki?

- Nie – wyciągnęłaś rękę do przyjaciółki alby pomóc jej wstać.

- Ślub za dwa miesiące a ty nie masz jeszcze sukienki – spuściła ręce w geście zrezygnowania i nagle się ugięła.

- Judyta co jest? – zaniepokoiłaś się.

- Nic, nic skarbie – wyprostowała się i wysłała Ci uśmiech. Złapała Cię pod rękę i wyszłyście ze sklepu – Chodź parkiem – wędrowałyście spokojnie po parkowych alejkach rozkoszując się delikatnymi promieniami słonecznymi, które muskały wasze twarze. Dzień był piękny i wydawało się że lepiej być nie może. Naglę Judyta znów poczuła mocny ścisk i zgięła się.

- Judka, jesteś pewna, że wszystko dobrze? – zapytałaś zdenerwowana.

- Tak, tak. To tylko skurcze. Nie są jeszcze częste. Usiądźmy na chwilkę – zajęłyście jedną z wolnych ławek.

- Może zadzwonić do Michała? Żeby po nas przyjechał.

- Przecież Michała nie wrócił jeszcze z Warszawy.

- A może to mały już się pcha na świat, bo wiesz fajnie by było jakby mały urodził się w moje urodziny.

- Lena zostało mu jeszcze kilka dni, spokojnie – wstała – chodź idziemy – ruszyła nie patrząc na Ciebie ale nagle widzisz jak trzymana butelka wody upada jej na ziemie a ona odwraca się oszołomiona – Lena, to chyba jednak już – mówi spokojnie.

- Aha, dobra – zachowujesz spokój.

- Lena ja rodzę – krzyknęła.

- Rozumiem – starałaś się nie panikować chociaż pierwszy raz byłaś w takiej sytuacji – tu jest postój taksówek, dasz radę dojść?

- Jasne – wzięłaś ją za rękę. Na wasze szczęście akurat stała jedna wolna.  Wsiadłyście i zleciłyście kurs do szpitala – Zadzwoń do Zbyszka, żeby przyjechał z moją torbą – na jej plecenie wybrałaś numer bruneta.

- Czego? – burknął odbierając.

- Może milej? – zapytałaś – Mniejsza o to. Idź do nas i weź z szafy na korytarzu czarną torbę Judyty i przyjedź do szpitala św. Jadwigi, jasne?

- Co? – zdziwił się Twoją prośbą – Po co?

- Judyta rodzi – wydarłaś się. Po drugiej stronie zapadła cisza – Zbyszek, jesteś tam?

- Tak jestem. Przecież zostało jej kilka dni jeszcze.

- Zostało ale małemu już się spieszy. Zbieraj dupę i chodź do szpitala, my już jesteśmy na miejscu – rozłączyłaś się, bo akurat znalazłyście się pod szpitalem. Zapłaciłaś za usługę i czym prędzej poszłyście na oddział położniczy. Kiedy przyjaciółka była pod opieką lekarzy wybrałaś numer barat.

- Gdzie jesteś? – zapytałaś o razu.

- Prawie w Rzeszowie, a wy co robicie kochane kobietki?

- Jedna krąży po korytarzu a druga zaczęła wydawać na świat Twojego potomka.

- Aha, a co dziś na kolacje? – pytał dalej nucąc jakąś melodię pod nosem – Czekaj. CO? – wydarł się tak, że musiałaś odsunąć telefon od ucha.

- Judyta rodzi – powtórzyłaś – przyjedź do św. Jadwigi.

- Zaraz tam będę.

- Bądź ostrożny – nie wiesz czy usłyszał, bo już się rozłączył.

                Zdyszany wbiegłeś na porodówkę uważając, żeby nie wpaść na którąś z przyszłych matek. Torbę przejęła jedna z pielęgniarek. Judycie odeszły już wody i zaczynał się poród. Niestety Michał jeszcze nie dojechał ale miał być lada chwila. Po kilku minutach i on się pojawił. Bez słowa skierowaliście go do żony, bo ta już rzucała groźbami pod Jego adresem.  Minuty ciągnęły się w nieskończoność. Podobno porody bywaj różnej długości, a przy pierwszym dziecku zazwyczaj to się przeciągało więc nie było co się denerwować. Po korytarzu krążyły kobiety mające już pierwsze skurcze jak i mężowe których żony już rodziły w bólach. Z różnych sal słychać było płacz noworodków. Na tym oddziale panował istny chaos ale też spokój. Na reszcie z Sali w której odbywał się poród Twojej siostry wyszedł Michał blady jak ściana ale uśmiechnięty.

- Mam syna, ma na imię Antoś, waży 3,350, mierz 58 centymetrów, urodził się przed chwilą, przeciąłem pępowinę, byłem przy porodzie. Trzymałem na rękach mojego synka. On jest taki malutki – mówił jak w transie patrząc się w dal. Po wpływem impulsu wpadliście z Leną w swoje ramiona by po chwili oprzytomnieć i odskoczyć od siebie – mam syna – powtórzył i zemdlał. Na co zareagowaliście śmiechem. Przechodząca obok pielęgniarka szybko go ocuciła i podała wodę. Nadal mieszał się z kolorem ścian ale radość malująca się w jego oczach było przeogromna. Chwilę później Judkę przewieźli do Sali a małego zabrali na badania. Michał był w takim szoku, że to Ty informowałeś  rodziców, że zostali dziadkami. W między czasie kiedy czekaliście na możliwość zobaczenia małego, brunetka obdzwoniła wszystkie ciotki i kuzynki a Ty kolegów z drużyny i reprezentacji.  Judyta była zmęczona całą akcją porodową i tu nie było jej się co dziwić jednak wytrwale czekała aż przyniosą jej do Sali przebranego Antosia.

- Może pan iść do żony i synka – zwróciła się do Michała jedna z lekarek.

- Czy my też możemy wejść? 

- Dobrze, ale tylko na chwilę – uśmiechnęła się i odeszła. Całą trójką po cichu weszliście do Sali w której leżała Twoja siostra z małym Kubiakiem.

- Chodźcie, chodźcie – szepnęła i znaleźliście się u jej boku.

- Mój synek – westchnął Misiek dotykając jego policzka.

- Jaki śliczny. I malutki i pomyśleć, że będziemy obchodzić urodziny tego samego dnia – powiedziała Lena. Brat złapał ją za rękę i przytulił – Szkoda, że rodzice nie zobaczą swoje wnuka – uroniła łzę którą szybko otarł. Im obojgu brakowało rodziców ale już dawno pogodzili się z ich śmiercią. Najważniejsze, że mieli siebie.

- Oni są. Wszystko widzą.

- Jak się czujesz siostrzyczko?

- Jestem wykończona ale szczęśliwa – odparła – a skoro jesteśmy tutaj całą czwórką i wy się nie kłócicie chcielibyśmy was o coś poprosić – zaczęła – Michał – rozkazała mu dokończenie.

- Dokładnie – zaczął – chcielibyśmy żebyście zostali rodzicami chrzestnymi naszego synka – powiedział – zgadzacie się?

-Z wielką przyjemnością – Kubiakówna bez zastanowienia odpowiedziała

- Oczywiście – Ty też nie miałeś nad czym myśleć.

- Dziękujemy – powiedzieli równo.

                Pożegnałeś się ze świeżo upieczonymi rodzicami i opuściłeś salę dotrzymując w ciszy kroku Brunetce.  Na zewnątrz już się ściemniało i zapowiadało na deszcz.

- Chodź podwiozę Cię.

- Nie ma takiej potrzeby, przejdę się.

- Nie rób szopki tylko jedź ze mną. Przecież zaraz będzie padać – powiedziałeś. Co jej szkodziło z Tobą jechać – obiecuję się nie odzywać - Ruszyła za Tobą do samochodu. Droga do domu minęła wam w ciszy. Nie odzywałeś się tak jak obiecałeś. W prawdzie nie odzywaliście się oboje. Nie dogryzaliście sobie. Nie kłóciliście się. Podziękowała z możliwość zabrania się z Tobą kiedy rozeszliście się do osobnych mieszkań. Po dniu pełnym wrażeń przygotowałeś sobie kolację i usiadłaś przed telewizorem. Wiedziałeś, że z Twojego przyjaciela będzie najlepszy ojciec na świecie. Takim był już mężem. Fakt, że został tatusiem dodawał mu jeszcze skrzydeł. 

***
 Zawalcz o mnie #5 - zapraszam
 ASK  | TWITTER  | 45995135

Nie będę definiować długości rozdziałów, bo dodaje takie jakie mi wyjdą;)
 Zobaczymy jak mnie szkoła wymęczy. 

Trzymajcie za mnie kciuki, dobrze? Albo po prostu mnie zabijcie. Bo zaczynam schizować.