Pościel jeszcze pachnie Ogniem naszych ciał #4

WŁĄCZ: IRA - Jeszcze jeden raz

Podniosłaś głowę z poduszki i to był wielki błąd, bo po chwili znów na nią opadła. Nie kontaktowałaś jeszcze ze światem. Jak przez mgłę wracały obrazy wczorajszego wieczora. Z chwili na chwilę coraz dokładniej. W pełni nie dotarł do Ciebie fakt, że obok leży nagi  Bartman i wpatrujesz się w jego sylwetkę. Wyglądał tak niewinnie, a to pobudzało w Tobie pożądanie, rozpalało zmysły. Zmierzwione włosy, delikatny zarost i odsłonięta klatka piersiowa, która tylko miarowo unosiła się i opadała. Przez myśl przeszło Ci, że chciałabyś widzieć taki obraz codziennie ale równie szybko przegoniłaś tą myśl w najdalsze zakamarki swojej głowy. Dlaczego w ogóle posunęłaś się do takiego czynu? Dlaczego uległaś największemu kobieciarzowi w kadrze narodowej i to jeszcze przed swoim własnym ślubem? Uległaś czy sama uwodziłaś jego osobę pod wpływem procentów i nie broniłaś się przed dalszymi ruchami? Jednak zdrowy rozsądek obudził się po chwili i wyskoczyłaś z łózka tym samym budząc Zbyszka. Jednak on nic sobie z tego nie zrobił i tylko przekręcił na drugi bok by dalej spać. Owinęłaś się szlafrokiem, a w niego rzuciłaś poduszką.

- Wynoś się stąd 

- Lena? - oszołomiony również nie wiedział o co chodzi - co ty tu ro...- nie dokończył a uśmiechnął się. 

- Czego się szczerzysz idioto - rzuciła w niego ubraniami - wynocha - pośpiesznie zbierał swoje rzeczy. Rozdzwonił się Twój telefon "Michał"

- Już nie śpisz? – radosny głos brata rozbrzmiał po drugiej stronie.

- Nie. Jak Judyta i mały?

- Wszystko dobrze ale zaraz pogadamy, bo jestem prawie pod blokiem.

- COO?? – zrobiłaś oczy wielkości pięciozłotówki, a żuchwa machinalnie opadła Ci w dół.

- Zaraz będę więc szykuj mi śniadanie – był tak rozanielony, że Twoje zachowanie nie wzbudziło w nim żadnych negatywnych emocji.

- Jasne, do zobaczenia – rozłączyłaś się - - Cholera, Michał tu idzie, masz się wynosić - Pośpiesznie  zakładał na siebie ubrania by zdążyć przed pojawieniem się przyjaciela. Nagle w mieszkaniu rozdzwonił się domofon. Poszłaś odebrać.

- Kochana siostrzyczko, czy możesz mi otworzyć drzwi. Zapomniałem kluczy – jakie szczęście.  Z przerażeniem spojrzałaś na zielonookiego, który poszukiwał swojego zegarka. Machnęłaś mu dłonią, że ma wyjść.

- Jasne – nacisnęłaś odpowiedni guzik i odłożyłaś słuchawkę.

- Jak go znajdę to Ci oddam, a teraz idź bo Misiek jest na dole – otwarłaś mu drzwi, a on szybko opuścił wasze mieszkanie.  Odetchnęłaś z ulgą i udałaś do kuchni wstawić wodę na herbatę i przygotować bratu jakieś śniadanie. Chwile później wcześniej wspomniana osoba była już w środku ale od razu udał się pod prysznic. Jak najęty mówił o Antku. Pokazał Ci chyba setkę Jego zdjęć na telefonie i powiedział, że wysłał już wszystkim ciotką i znajomym. Zwariował, po prostu zwariował.  Jednak długo to on w domu nie zagościł, gdy już się najadł, sprawdził pocztę i przebrał w świeże ubrania oznajmił, że wraca do szpitala. Chciał, żebyś mu towarzyszyła, zgodziłaś się.

            

 Przyjemny smak jej ust nie dawał o sobie zapomnieć. Wspomnienia jej delikatnego dotyku, jej ciepłego oddechu i warg błądzących po Twoim ciele nie chciał wyjść z Twojej głowy, a wręcz natarczywie wracał z każdą kolejną chwilą. Chciałeś go chłonąć jak gąbka wodę ale co z tego? Ona zapewne stwierdzi, że to błąd, bo ma narzeczonego, zaplanowany ślub jak i całą przyszłość. Jednak co mogłeś poradzić? To było silniejsze od Ciebie. Zawładnęło wszystkimi Twymi zmysłami. Każdą komórką Twojego ciała.  Jej beztroska osoba obok Ciebie nie ułatwiała Ci sprawy. Siedziała i zachwycała się małym Antosiem. Morelowy zapach jej szamponu docierał do twych nozdrzy wprawiając Cię w jeszcze większe pożądanie. Pożądałeś jej całej przy sobie. Tak bardzo jak jeszcze niczego innego. Cholera jasna Bartman opanuj się. Wizyta u Twojej siostry minęła wam szybko. Tobie szybko, bo Misiek z Leną zostali jeszcze u małego i Judyty. Wybrałeś spacer Rzeszowskimi ulicami. Pogoda była taka jaką lubiłeś.  Nie było upału. Nie lał deszcz. Było pochmurno, wiał delikatny wiatr. Delektowałeś się taką aurą. Ponurą aurą. Ostatnimi czasy lubiłeś samotność ale też ciążyła Ci. Nogi zaprowadziły  Cię do jednego z Rzeszowskich klubów. Sączyłeś drinka przy barze. Nie rozumiałeś tego co ostatnio się z Tobą działo. Zwykle w klubach flirtowałeś z każdą  napotkaną kobietą, a teraz odrzucałeś wszelkie propozycje tańca jak i te pikantniejsze. Nie mogłeś się skupić na niczym innym niż jej oczach, które wracały do Ciebie, a nawet nie tylko wracały co one nawet nie opuszczały Twojej głowy. Nie mogłeś tam długo siedzieć. Po opróżnieniu jednej szklanki trunku i wróciłeś do mieszkania. Pustego mieszkania. Bobka nie odebrałeś jeszcze od rodziców. Było w nim tak pusto. Nalałeś sobie szklankę wody i stanąłeś przy oknie. Do czego tak naprawdę zmierzasz? Twoje życie opiera się jedynie na treningach, meczach i jeszcze raz treningach. W między czasie jest po prostu pusto. To właśnie takie wieczory przypominają Ci najbardziej o tym, że jesteś samotny. Nawet nie chciało Ci się przygotowywać dla siebie kolacji. Patrząc na szczęśliwych Kubiaków w szpitalu czułeś to ukłucie w sercu. Ukłucie zazdrości. Oni mieli to co najważniejsze siebie i swoją miłość. Mieli z kim dzielić swoje życie, szczęście. Z kim się cieszyć. Ty miałeś przyjaciół ale wszyscy mieli rodziny. Nagle rozległ się Twój jakże charakterystyczny dzwonek do drzwi. Nienawidziłeś go jak i Judyty, że Ci go wybrała. Nie miałeś ochoty otwierać ale dobijanie się nasilało. Mając dość irytującego dźwięku, zrezygnowany udałeś się otworzyć. Nie spodziewałeś się jej. Bez słowa wręczyła Ci zegarek i chciała odejść. Poczułeś impuls. To cholerne pożądanie jakie się w Tobie obudziło kiedy Twych nozdrzy dotknęła woń jej kwiatowych perfum. Wciągnąłeś ją za rękę do mieszkania i przyparłeś do drzwi które wcześniej kopnąłeś nogą by się zamknęły. Nic nie mówiłeś tylko ilustrowałeś jej twarz by po chwili namiętnie wpić się w jej usta. Początkowo była oszołomiona ale i  w niej obudziło się pożądanie i oddała gorący pocałunek. Z początku niewinny przeradzał się w coś ostrego, coś nad czym straciliście kontrolę. Oplatała nogami Twoje biodra i zabierała się za guziki koszuli. Błądząc rękoma po jej plecach skierowałeś się do sypialni i ostrożnie położyłeś na łóżku. Nie protestowała, a wręcz pragnęła więcej. Składała lekkie pocałunki na Twojej klatce piersiowej i starała się pozbyć Twoich dżinsów. Kiedy już jej się udało Ty przejąłeś pałeczkę i zabrałeś się za jej ubrania znów wpijając się w te rozgrzane usta.

- Zbyszku co my robimy? – Wymruczała Ci do ucha między pocałunkami – przecież nie powinniśmy – całujesz jej szyję schodząc coraz niżej.

- Csss – odpinasz jej stanik który ląduje w kącie sypialni – nie teraz – pozbywacie się resztek bielizny i wchodzisz w nią a ona wydaje z siebie ciche jęknięcie. Poruszasz biodrami według nadanego przez Ciebie rytmu. Mimo, że dopadło was dzikie pożądanie, nie stawałeś się brutalny. Była taka delikatna, że bałeś się iż mocniejszy ruch ją uszkodzi. Bałeś się o jej kruche ciało jednocześnie pragnąc go jak najwięcej i najbliżej siebie.  Chwile uniesienia jakie ze sobą przeżywaliście dawały Ci spełnienie. Byłeś szczęśliwy, byliście szczęśliwi, mimo że oboje wiedzieliście, że robicie źle. Jednak nie chciałeś o ty myśleć. Nie teraz kiedy Lena leżała wtulona w Twoją klatkę piersiową i delikatnie palcem rysowała znaczki na niej. Chciałeś, żeby była blisko już zawsze, żeby ta chwila trwała wiecznie.

- Zbyszek, co my właściwie robimy? – zapytała przerywając ciszę – to nie powinno mieć miejsca.

      -Lena, nie teraz – wpiłeś się w jej usta. Co więcej mogłeś powiedzieć? Że w jej towarzystwie nie panujesz nad sobą. Że jest dla Ciebie jak Heroina dla narkomana, nie możesz bez tego funkcjonować. Bez jej ciepła, bliskości. Kusi Cię każdym gestem. Chciała wyrwać się z Twojego uścisku.

- Muszę wracać do siebie - zabrała się za zbieranie ubrań ale zatrzymałeś jej rękę.
- Zostań na noc - chciałeś tego, tak cholernie pragnąłeś jej bliskości najdłużej jak się da. Została. 

***
ASK
Zawalcz o mnie #6

To nie miało być tak. Nie wiem jak byłoby lepiej.
Coś jeszcze chciałam wam napisać ale nie pamiętam. Cóż w takim wypadku, miłego tygodnia i widzimy się jakoś w trakcie.