Sto gorących słów, gdy na dworze mróz w niewyspaną noc, jeden koc. Solo moich ust #8

WŁĄCZ: Sylwia Grzeszczak - Sen o przyszłości

Gdzie rozsądek mówiąc o uczuciach? Gdzie on jest w momentach uniesienia kiedy jesteś bezgranicznie szczęśliwa? Szczęśliwa z nim. Gdzie tutaj moralność i zdrowy rozsądek? One próbują przekrzyczeć ogarniającą organizm euforię, ale są niczym w porównaniu do niej. Może to znak? Znak, że podjęłaś złą decyzję? Że z nim Ci lepiej. Bo z nim Ci lepiej teraz. Perspektywa przyszłości z nim wygląda gorzej, a może jednak nie? Może coś poszłoby inaczej niż w twojej głowie. Może jednak byłoby kolorowo? Przez Twoją głowę przemknęła ta optymistyczna wizja życia u boku siatkarza. Jak po treningu wraca do domu, wita Cię pocałunkiem. Później siedzicie razem w salonie przy lampce wina i opowiadacie o swoim dniu w pracy. Ale czy mogłoby być AŻ tak pięknie? Skądże.

Leżysz w Jego ramionach zataczając bliżej nie określone figury na tej umięśnionej klatce piersiowej. Podoba mu się to. Tobie również. Taki spokój i cisza. Tylko ty, on i błogość. W tym miejscu byliście jak w innym wymiarze, jak zamknięci w bańce mydlanej która dryfuje tysiące kilometrów od ziemi. Wasz własny wymiar. Własna bajka. Chciałaś czuć jego pocałunki na ciele do końca swoich dni, delikatność opuszek jego palców, kiedy gładzą Twoje policzki.

- Moja księżniczka ma ochotę na śniadanko? - zapytał opierając się o futrynę. Uniosłaś się na łokciach uśmiechając się delikatnie. W ułamku sekundy znalazł się obok Ciebie i wpił się w Twoje usta. Za chwili na chwilę pocałunek stawał się coraz ostrzejszy. Twoja głowa spoczywała na poduszce od on znajdował się nad Tobą. Delikatnie zsunął jedno ramiączko Twojej koszulki, została mu tylko druga, ale kiedy jego ręką zmierzała ku niej przerwałaś delikatnie go odsuwając.

- Wydaje mi się, że ktoś tu mówił coś o śniadaniu?! - zaśmiałaś się widząc jego zdezorientowany wyraz twarzy - Coś nie tak?

- Wiesz, że jesteś okropna? - podniósł się - rozpalasz mnie do granic możliwości i tak bezkarnie przerywasz - w odpowiedzi jedynie dostał cmoknięcie w powietrzu i Twój cichy chichot. Po chwili jednak zniknął z pokoju udając się do kuchni. Zarzuciłaś szlafrok na ramiona i podreptałaś za nim. Mężczyzna krzątający się w kuchni? Widok niezwykle rzadki ale jaki przyjemny. Nie chcąc być zauważoną oparłaś się o futrynę i przyglądałaś się jego ruchom. Przez myśl przemknęła Ci myśl, że chciałabyś raczyć swoje oczy takimi widokami znacznie częściej.

- Myślisz, że Cię nie słyszałem? - zaśmiał się po chwili nie przerywając krojenia pomidorów, aż podskoczyłaś.

- Taką miałam nadzieję - powoli podeszłaś do niego, a on odwrócił się w Twoją stronę. Zbliżył się żeby musnąć Twoje usta, ale byłaś sprytniejsza i robiąc unik w bok sięgnęłaś jednego z pokrojonych ogórków. Bartman tylko się zaśmiał.

Było tak błogo, pięknie.  

Mały stawek, pomost, koc, Ty i On i słońce chowające się z horyzontem. Chwila która mogłaby trwać wiecznie. Między wami jest coś. Coś czego nie potrafisz ująć w słowa. Czujesz się przy nim w pełni prawdziwa. Niczego nie udajesz. Jesteś wolna. Towarzyszyła wam cisza którą co jakiś czas przerywało kumkanie żab czy ćwierkanie ptaków. 

- Jak to będzie? – bałaś się tego pytania.

- Jak ty to sobie wyobrażasz? 

- Nie wiem, chciałbym mieć Cię blisko, ale nie chcę Ci niczego narzucać. Musisz wiedzieć jak powinno dalej wyglądać Twoje życie. Niczego przecież sobie nie obiecywaliśmy – jego głos był przepełniony żalem i smutkiem. 

Decyzja nie była prosta, ale jakaś musiała nastąpić. Skrzywdziłaś jednego i drugiego. Nie mogłaś zostać ani przy Zbyszku, ani wyjść za Mateusza. Wybierzesz trzecie drzwi. Wybrałaś trzecie drzwi. Z samego rana kiedy brunet jeszcze spał spakowałaś swoje rzeczy i wyjechałaś. Wyjechałaś zostawiając mu  białą kartkę papieru, list z wyjaśnieniem i jeden pocałunek na gorących ustach. Tak miało być dobrze, lepiej. Dla wszystkich. Rozdział „Zbyszek” został zamknięty, czas jeszcze zamknąć wszystko z Mateuszem. Ślub nie mógł się odbyć. Nie mogłaś żyć ze świadomością, że go oszukuje.  Potok łez ograniczał Ci widoczność, ale nie mogłaś ich pohamować. Same wypływały z Twoich oczu. Wiedziałaś, że to co robi jest dla Ciebie ciężkie, ale tak miało być lepiej. Miało.

Jeszcze ciężkie od snu powieki powoli starały się unieść. Czułeś niepokój. Nie było jej obok. Miejsce w łóżku było puste. Przeraził się i szybo udałeś się jej poszukać. Domek  był pusty, bez niej, jej rzeczy. Uciekła. Wróciłeś do sypialni i dopiero teraz dostrzegłeś złożona na pół kartkę papieru z Twoim imieniem na wierzchu. Złapałeś ją dłońmi i rozłożyłeś by przeczytać. 

Jeśli to czytasz to znaczy, że mnie z Tobą nie ma. Nie miej mi tego za złe, ale musiałam wyjechać. Tak będzie lepiej dla Ciebie i dla mnie. Za wiele osób już skrzywdziłam. Może robię to i teraz, ale z czasem znajdzie się ktoś inny w Twoim życiu. Ja znikn. Taką podjęłam decyzję. Popełniłam wiele błędów, błędów których nie można już naprawić. Zacznijmy swoje życia od nowa, z czystą kartką, pustym kontem. Chciałam się z Tobą w tym liście pożegnać. Nie gwarantuję, że już nigdy się nie spotkamy, bo to nie realne, ale przynajmniej w najbliższym czasie nie będzie mnie. Zrozumiem jeśli mnie znienawidzisz. Masz do tego pełne prawo. Rozumiem.
Zapomnij o mnie, po prostu wymaż z pamięci.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest…

Twoja Lena. 

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 

Byłeś zły. Rozumiałeś. Emocje rozrywały cię na wszystkie strony. Ich różnorodność kłębiła się w Twoim wnętrzu pragnąc się uwolnić. Chciałeś wybuchnąć. Takim sposobem szklany wazon rozbił się na tysiące kawałeczków. Prawda była taka, że bałeś się powiedzieć jej o prawdziwości i mocy Twoich uczuć i jej ucieczka była Twoją winą. Nie próbowałaś powiedzieć, że uwielbiasz kiedy jest radosna, ale i kiedy się złości. Nie powiedziałeś, że to ona pokazała Ci świat w którym funkcjonują uczucia, że jest czułość opiekuńczość, bezpieczeństwo, które chciałeś jej dać i zaufanie, którym już ja obdarowałeś. To przy niej poczułeś, że działają inne uczucia niż pożądanie i czysta seksualna żądza, jaka wypełniała Twoje życie wcześniej. 

Siedzisz przy barze jednego z rzeszowskich klubów wypijając kolejnego drinka, zgubiłeś już rachubę ile ich było, i odrzucasz zaloty każdej napalonej kobiety. Chciałeś zabić swój aktualny stan wszelkiego rodzaju trunkami. Nie było późno. Dochodziła 22, a Ty czułeś, że już dość. Czas wracać do domu. Ledwo trzymając się na nogach opuściłeś lokal.  Udało Ci się złapać taksówkę i pod blokiem znalazłeś się bardzo szybko. 

- O widzę że się zabalowało – usłyszałeś za sobą wchodząc na klatkę. Przystanąłeś i odwróciłeś się do tyłu chcąc dowiedzieć się kto tak bardzo interesuje się Twoimi poczynaniami. Widząc sylwetkę Jankowiaka obudziła się w Tobie złość. Ta pieprzona agresja, która długo  u Ciebie nie gościła – Chyba nie jesteś w humorze – miał bardzo dobry nastrój. Cały czas się uśmiechał, co jeszcze bardziej Cię podburzało – co jest stary? – klepnął Cię w plecy, kiedy byliście na waszym piętrze. 

- Nie Twoja pieprzona sprawa – burknąłeś. 

- Ey wiem, że macie z Leną na pieńku, ale myślałem, że się lubimy – stanął przed Tobą blokując Ci drogę – może i masz jakieś problemy ale to nie powód by być opryskliwym.

-Wiesz co koleś powiem Ci jedno – zatrzymałeś się chwilę patrząc na jego twarz, był zupełnie nie świadomy zdania jakie za chwilę usłyszy z Twoich ust - Pieprzyłem Twoja narzeczoną i było zajebiście! – i wtedy zobaczyłeś ją w drzwiach. 

- Zbyszek! – usłyszałeś tylko jej krzyk, ale nie obchodziło Cię to. Odwróciłeś się na pięcie i zniknąłeś za drzwiami swojego mieszkania. Dopiero teraz dotarło do Ciebie co zrobiłeś. A może to  dobrze? Może.

ASK

Licealne wspomnienie/Anioł Smutku/Nocne polaczenie/ Nawet śmierć nas nie rozłączy